യുക്തിവാദവും വിശ്വാസവും

ലത്തീഫിന്റെ ബ്ലോഗില്‍ “യുക്തിവാദികളും വിശ്വാസികളും ” എന്ന പോസ്റ്റില്‍ നടന്ന ചര്‍ച്ചയില്‍ ഞാന്‍ ഒരു കമന്റെഴുതി പോസ്റ്റ് ചെയ്തപ്പോഴാണ് അവിടെ ചര്‍ച്ച അവസാനിപ്പിച്ചതായും തുടര്‍‌ചര്‍ച്ച ശ്രീശ്രേയസ്സുമായി തുടരുമെന്നും ലത്തീഫിന്റെ അറിയിപ്പ് ശ്രദ്ധിച്ചത്. ആ കമന്റിന്റെ ഗതി എന്താകുമെന്ന് അറിയാത്തത് കൊണ്ട് ഇവിടെയും അത് പെയിസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നു:

ഒരിക്കല്‍ ഞാനിവിടെ വന്ന് ഒരഭിപ്രായം പറഞ്ഞു പോയതിനാല്‍ അതിന് ശേഷം ഇവിടെ നടക്കുന്ന സംവാദം സാകൂതം വീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വല്ലാത്ത ഒരു ധര്‍മ്മസങ്കടത്തിലാണ് ഞാന്‍. വീണ്ടും ഈ ചര്‍ച്ചയില്‍ ഇടപെടാന്‍ താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. യുക്തിവാദത്തോട് ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്നതാണ് എന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍. അത് പറഞ്ഞാല്‍ വിശ്വാസികളുടെ മനസ്സിനെ തെല്ലെങ്കിലും അസ്വസ്ഥമാക്കാനിട വരാതെ എങ്ങനെ അവതരിപ്പിക്കും എന്നതാണ് എന്റെ സങ്കടം. വാക്കുകളും ആശയങ്ങളും കൊണ്ട് ആരുടെയും മനസ്സിനെ മുറിവേല്‍പ്പിക്കരുത് എന്നാണ് ഇപ്പോഴെന്റെ പോളിസി. മാത്രമല്ല വിശ്വസിക്കാന്‍ മനുഷ്യര്‍ക്ക് ഒരു പ്രപഞ്ചശക്തി അഥവാ ദൈവം കൂടിയേ തീരൂ എന്നും ഞാനിപ്പോള്‍ കരുതുന്നു. എന്നാല്‍ എനിക്കെന്റെ യുക്തിബോധത്തെ വഞ്ചിക്കാനും കഴിയില്ല.

സൃഷ്ടിക്കപ്പെടാതെ ഒന്നും സ്വയംസൃഷ്ടമാകുകയില്ല എന്ന ലോജിക്കാണ് സൃഷ്ടികര്‍ത്താവ് എന്ന നിഗമനത്തിലേക്ക് വിശ്വാസികളെ നയിക്കുന്നത്. ലോജിക്കും നിഗമനവും എന്ന് പറയാന്‍ കാരണം സൃഷ്ടി നടക്കുമ്പോള്‍ സൃഷ്ടികര്‍ത്താവ് മാത്രമല്ലെ ഉള്ളൂ. സൃഷ്ടിക്ക് മുന്‍പോ? സ്രഷ്ടാവ് മാത്രം! പ്രപഞ്ചമോ മറ്റൊന്നും തന്നെ ഇല്ല. അങ്ങനെ സ്രഷ്ടാവ് മാത്രമുള്ള ഒരവസ്ഥയില്‍, ആ സ്രഷ്ടാവ് പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിക്കുകയും അതിന് പ്രവര്‍ത്തനമാര്‍ഗ്ഗരേഖ ഉണ്ടാക്കുകയും അത് പരിപാലിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത്രയും നിഗമനങ്ങളില്‍ എത്തിയതിന് ശേഷം, സൃഷ്ടിക്ക് മുന്‍പ് എങ്ങനെ സ്രഷ്ടാവ് മാത്രം പ്രപഞ്ചം പോലുമില്ലാത്ത അവസ്ഥയില്‍ നിലനിന്നു എന്ന സംശയം വിശ്വാസികള്‍ക്ക് ഉണ്ടാവുന്നില്ല. സൃഷ്ടിപ്പ് വരെ പ്രവര്‍ത്തിച്ച ലോജിക്ക് സൃഷ്ടിക്ക് മുന്‍പത്തെ അവസ്ഥയിലേക്ക് നീളുന്നുമില്ല. എന്നാല്‍ യുക്തിവാദികളില്‍ ആ ലോജിക്കും പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു. അതാണ് അവരുടെ ഒരു കാതലായ പ്രശ്നം.

ഈ പ്രപഞ്ചം അതിന്റെ അസ്തിത്വവുമായി വേറിട്ട ഒന്നായും , സൃഷ്ടിച്ച സ്രഷ്ടാവ് മറ്റൊരു നാഥനായി വേറിട്ടും രണ്ടും രണ്ടായി നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല എന്നാണ് ഭാരതതത്വചിന്തയുടെ പ്രമുഖ വിഭാഗമായ അദ്വൈതസിദ്ധാന്തം ഉല്‍ഘോഷിക്കുന്നത്. ദ്വൈതമായി ഒന്നുമില്ല. സൃഷ്ടിയും സ്രഷ്ടാവും വേറെ വേറെ ഇല്ല. പ്രപഞ്ചവും പ്രകൃതിയും ശക്തിയും എല്ലാം അദ്വൈതമായി,അവിഭാജ്യമായി നിലനില്‍ക്കുന്നു. ഇതാണ് അഹംബ്രഹ്മാസ്മിയുടെ പൊരുള്‍. രണ്ടുണ്ടെന്ന് ആര്‍ക്കെങ്കിലും തോന്നുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതയാളുടെ തോന്നല്‍ മാത്രമാണ്. കയറിനെ കണ്ട് പാമ്പെന്ന് തോന്നിയാല്‍, തോന്നലുകാരന് മാത്രമാണ് അതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം. പാമ്പ് അവിടെ ഇല്ല. ഇതെല്ലാം തന്നെ നിഗമനങ്ങളാണ്. എന്നാല്‍ ഇത്തരം നിഗമനങ്ങള്‍ യുക്തിവാദിയുടെ അന്വേഷണത്വരയെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നില്ല. ലോജിക്കുകകള്‍ ന്യായമാണെങ്കിലും നിഗമനങ്ങളില്‍ ധാരാളം വൈരുദ്ധ്യങ്ങള്‍. നിഗമനങ്ങളെയാണ് ആളുകള്‍ വിശ്വസിക്കുന്നത്.

വിശ്വാസികള്‍ പരസ്പരം ഇങ്ങനെയുള്ള നിഗമനങ്ങളെ തള്ളിക്കളയുമ്പോള്‍ അവയിലേതെങ്കിലുമൊന്ന് സ്വീകരിക്കാന്‍ യുക്തിവാദികള്‍ക്ക് എപ്രകാരം കഴിയും? ജബ്ബാര്‍ മാഷിന്റെയും വി.ബി.രാജന്റെയും മറ്റും പ്രശ്നം ഇതാണ്. ഇവിടെ തന്നെ ശ്രീയും ലത്തീഫും അവരവരുടെ വിശ്വാസങ്ങളെ പരസ്പരം നിരാകരിക്കുന്നുണ്ട്. അത്രയേ യുക്തിവാദികളും ചെയ്യുന്നുള്ളൂ. ഒരു വിശ്വാസി തന്റേതൊഴികെ മറ്റെല്ലാ വിശ്വാസങ്ങളെയും നിരാകരിക്കുമ്പോള്‍ യുക്തിവാദി ആ ഒരു വിശ്വാസത്തെയും ചേര്‍ത്ത് നിരാകരിക്കുന്നു. എത്രയോ വിശ്വാസങ്ങളില്‍ ഒരേയൊരു വിശ്വാസത്തെ മാത്രം നിരാകരിക്കുന്നതിലും സ്വീകരിക്കുന്നതിലും മാത്രമേ വിശ്വാസികളും യുക്തിവാദികളും തമ്മില്‍ തര്‍ക്കമുള്ളൂ.

യുക്തിവാദി ഒന്നും വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. അയാള്‍ വസ്തുതകള്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നേയുള്ളൂ. മനസ്സിലാക്കുന്ന കാര്യം വിശ്വസിക്കേണ്ടതില്ലല്ലൊ. ഭൂമി ഉരുണ്ടതാണെന്ന് അയാള്‍ മനസ്സിലാക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. അത്കൊണ്ട് ഭൂമി ഉരുണ്ടതാണെന്ന് അയാള്‍ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. മനസ്സിലാകാത്ത കാര്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കിയതിന് പുറത്ത് മനസ്സിലാകാത്തവയായി യുക്തിവാദി സൂക്ഷിക്കുന്നു. എന്നെങ്കിലും മനസിലായായാല്‍ ആയി ഇല്ലെങ്കില്‍ ഇല്ല. എല്ലാം മനസ്സിലാക്കിയേ പറ്റൂ എന്ന് യുക്തിവാദിക്ക് നിര്‍ബന്ധമില്ല. അത്കൊണ്ട് എത്രയോ കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് യുക്തിവാദികള്‍ അജ്ഞരാണ്. യുക്തിവാദികളില്‍ തന്നെ മനസ്സിലാക്കലുകളില്‍ തുല്യതയില്ല.

അറിവ് എന്നാല്‍ എന്താണ്? യുക്തിവാദികളെ സംബന്ധിച്ച് പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളില്‍ കൂടി ഒരാളുടെ തലച്ചോറിലേക്കെത്തുന്ന വിവരങ്ങളുടെ (ഇന്‍‌പുട്ട്) ആകത്തുക മാത്രമാണ് അയാളുടെ അറിവ്. ആ അറിവുകളാണ് ഒരാളില്‍ ചിന്ത (ഔട്ട്‌പുട്ട്) ഉണ്ടാക്കുന്നത്. ഇന്‍‌പുട്ട് പ്രോസസിങ്ങിന് വിധേയമാകുമ്പോള്‍ ലഭിക്കുന്ന ഔട്ട്‌പുട്ട് കുറെക്കൂടി സമ്പന്നവും സമ്പുഷ്ടവുമാകും. അങ്ങിനെയാണ് അറിവുകളും ചിന്തകളും വളരുന്നത്. ജനിച്ചതിന് ശേഷം പുറം‌ലോകത്ത് നിന്ന് ഒരു ഔട്ട്‌പുട്ടും ലഭിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ആ ശിശു വളര്‍ന്നാല്‍ ജന്മസഹജമായ മനുഷ്യവാസനകള്‍ പ്രകടിപ്പിക്കുമെന്നല്ലാതെ മൃഗസമാനനായ വ്യക്തിയായിരിക്കും അയാള്‍. തന്നിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുക, അനുഭവിക്കുക ഇത്യാദി വാദങ്ങള്‍ യുക്തിവാദികളുടെ ലോജിക്കുമായി സമരസപ്പെടുന്നില്ല എന്ന് സൂചിപ്പിക്കാനാണ് ഇത് പറഞ്ഞത്.

പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിച്ച സ്രഷ്ടാവിനും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യര്‍ക്കും ഇടയില്‍ പ്രവാചകന്മാരും അവതാരങ്ങളും മതങ്ങളും ഗ്രന്ഥങ്ങളും ഇടനിലക്കാരും ആവശ്യമാണ് എന്ന നിഗമനങ്ങളിലേക്ക് വിശ്വാസികളെ എത്തിച്ച ലോജിക്ക് അന്വേഷിക്കേണ്ട കാര്യം യുക്തിവാദികള്‍ക്കില്ല. എന്നാല്‍ മനുഷ്യരെ മനുഷ്യരായി മാത്രമാണ് യുക്തിവാദികള്‍ കാണുന്നത്. ഒറ്റ മനുഷ്യര്‍, ഒറ്റ ജീവിതം. ഇതില്‍ വേര്‍തിരിവുകള്‍ വിഭാഗീയതകള്‍ ആരോപിക്കാന്‍ യുക്തിവാദികളുടെ ലോജിക്ക് അനുവദിക്കുന്നില്ല. വിശ്വാസികള്‍ക്ക് ഈ സമഗ്രബോധം ഇല്ല്ല്ലാതെ പോകുന്നത്കൊണ്ടാണ് മതങ്ങളെ എതിര്‍ക്കാന്‍ യുക്തിവാദികളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഘടകം.

ഈ പ്രപഞ്ചത്തെയും പ്രകൃതിയെയും മനുഷ്യനെയും പറ്റി മനസ്സിലാക്കാന്‍ വിശ്വാസങ്ങള്‍ എന്നെ സഹായിക്കുന്നില്ല. അത്കൊണ്ടാണ് യുക്തിവാദത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ എനിക്ക് സഞ്ചരിക്കേണ്ടി വന്നത്. ഇതില്‍ വിശ്വാസികള്‍ എന്നോട് പൊറുക്കട്ടെ. ഒരേ സമയം എല്ലാ വിശ്വാസികളുടെയും ഒപ്പം നീങ്ങാന്‍ എനിക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ലല്ലൊ.: